قمر‌ها: جهان‌هایی فعال

در اینفرگرافی بالا با ساختار داخلی چهار قمر فعال منظومه‌شمسی آشنا می‌شوید. در ادامه هر کدام از این چهار بخش به تفکیک آمده است.

قمر اروپا (سیاره مشتری)

اروپا نام یکی از اقمار سیاره مشتری است. این قمر در سال ۱۶۱۰ میلادی توسط گالیله کشف شد.
قمر یخی اروپا با اقیانوسی در زیر سطحش احتمالا یکی از مکان‌ها مستعد حیات در منظومه‌شمسی است و به زودی توسط ماموریت اروپا کلیپر (Europa Clipper) مورد مطالعه قرار خواهد گرفت.

قمر آیو (سیاره مشتری)

آیو ( Io) نام یکی از قمرهای سیاره مشتری و یکی از اقمار گالیله‌ای است. آیو نزدیکترین قمر از اقمار گالیله‌ای مشتری به این سیاره است. قمر آیو فعال ترین قمر منظومه‌شمسی و سیاره مشتری از لحاظ زمین شناختی است.

قمر تیتان (سیاره زحل)

تیتان (Titan) بزرگ‌ترین قمر زحل و دومین قمر بزرگ منظومه شمسی است که در فاصله ۱٫۲ میلیارد کیلومتری از خورشید قرار دارد. این قمر در ۲۵ مارس ۱۶۵۵ توسط کریستین هویگنس هلندی کشف شد.
تیتان تنها قمر با اتمسفر غلیظ است. جو تیتان غالبا از نیتروژن تشکیل شده با این حال دارای متان و اتان نیز است. در زیر سطح تیتان، ترکیباتی از آب و آمونیاک وجود دارد. این اقیانوس زیرسطحی در حقیقت یک لایه مایع است که محتوی ترکیباتی از آب یا آب و آمونیاک است و در عمق بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلومتری از سطح تیتان قرار گرفته‌است. ساختار درونی تیتان از یک لایه یخی تشکیل شده که از هسته سنگی آن از طریق یک لایه مایع جدا می‌شود.

قمر انسلادوس (سیاره زحل)

انسلادوس (Enceladus) ششمین قمر بزرگ زحل است و در سال ۱۷۸۹ توسط ویلیام هرشل کشف شد. کاوشگرهای ویجر در دهه ۱۹۸۰ بر سطح این قمر یخ یافتند. همچنین مدارگرد کاسینی برای نخستین بار در سال ۲۰۰۵ موفق به مشاهده یخ‌فشان‌های عظیم در نیم‌کره جنوبی انسلادوس شد. در سال ۲۰۱۴ براساس پژوهش‌های ناسا مشخص شد که یک اقیانوس زیر سطحی به عمق ۱۰ کیلومتر در انسلادوس وجود دارد.

منبع: webbtelescope.org