باران در جهان‌های دیگر

سیاره زهره: اسید سولفوریک

زهره، دومین سیاره منظومه‌شمسی، از نظر اندازه، ساختار و جرم بسیار شبیه به زمین است. اما این سیاره جوی بسیار غلیظ دارد که ۹۶.۵ درصد از کربن‌دی‌اکسید، ۳.۵ درصد از نیتروژن و عناصر دیگر تشکیل شده است. همچنین فشار جو زهره ۹۲ فشار در سطح زمین است. از آنجا که کربن دی‌اکسید یک گاز گلخانه‌ای است، دما در زهره به ۴۶۲ درجه سانتی گراد می‌رسد (بسیار بیشتر از دما در عطارد). سیاره زهره با ابرهایی از جنس اسید سولفوریک پوشیده شده است که در ارتفاع ۵۰ تا ۷۰ کیلومتری قرار گرفته‌اند. در سیاره زهره بارانی از جنس اسید سولفوریک می‌بارد. اما باران هرگز به سطح سیاره برخورد نمی‌کند. زیرا در میانه راه، درجه حرارت بالا سیاره آن را بخار کرده و دوباره به ابر تبدیل می‌شود.

سیاره فراخورشیدی HD 189733b: شیشه مذاب

سیاره فراخورشیدی HD 189733b که در سال ۲۰۰۵ کشف شده است، در فاصله ۶۳ سال نوری از ما قرار دارد. جرم این سیاره ۱۳ درصد بیشتر از سیاره مشتری است و در زمان ۲.۲ روز به دور سیاره خود می‌چرخد؛ بنابراین آن را یک مشتری داغ می‌نامیم. چنین سیاراتی به دلیل فاصله نزدیک به خورشید، دمای سطح بسیار بالا است. دانشمندان بر این باورند که در سیاره HD 189733b نیز دما دو برابر سیاره زهره است. همچنین این سیاره آبی رنگ پوشیده از ابرهایی از جنس سیلیکات است. به این ترتیب در این سیاره بارانی از جنس شیشه مذاب می‌بارد. اما به خاطر وجود بادهای شدید این باران‌ها مستقیم به پایین نمی‌ریزد.

سیاره فراخورشیدی OGLE-TR-56b: آهن مذاب

سیاره OGLE-TR-56b در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری از ما و در صورت فلکی قوس قرار دارد. این سیاره که در سال ۲۰۰۳ کشف شد نیز یک مشتری داغ است که طی ۲۹ ساعت به دور ستاره خود می‌چرخد و دمای سطح آن به ۲۰۰۰ درجه سانتی‌گراد می‌رسد. ابرهای این سیاره از جنس بخار آهن هستند و باران آهن مذاب در این سیاره می‌بارد.

سیاره نپتون: الماس

نپتون هشتمین سیاره منظومه‌شمسی است که ساختاری شبیه به اورانوس دارد. جو این سیاره در درجه اول از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است و سپس می‌توان در آن رد هیدروکربن‌ها و حتی نیتروژن را پیدا کرد. در ارتفاع بالای جو نپتون نیز یخ به شکل آب، آمونیاک و متان وجود دارد. در این سیاره گازی طوفان‌هایی با سرعت ۶۰۰ متر بر ثانیه می‌وزد. در استوای نپتون، اتان و متان ۱۰ تا ۱۰۰ برابر قطب‌های آن است و در اینجا متان در عمق ۷۰۰۰ کیلومتری، تحت فشار به الماس تبدیل می‌شود. بنابراین دانشمندان اعتقاد دارند که در سیاره نپتون بارانی از جنس الماس می‌بارد.

قمر تیتان: متان

قمر تیتان بزرگترین قمر سیاره زحل و دومین قمر بزرگ منظومه‌شمسی است. تیتان تنها قمری است که جو غلیظ دارد و همچنین بعد از زمین دومین جرم منظومه‌شمسی است که در آن مایع جریان دارد. در تیتان اقیانوس و دریاچه‌هایی از هیدروکربن وجود دارد و همچنین زیر سطح آن اقیانوسی از آب مایع در جریان است. در این قمر باران متان می‌بارد. همانطور که زمین دارای چرخه آب است، تیتان هم چرخه متان دارد و بارش متان در این قمر فصلی‌ است. متان باریده شده دریاچه‌ها را پر می‌کند، دریاچه‌ها بعد از آن تبخیر می‌شوند و بخار مجددا به شکل ابرهایی از متان در می‌آید و همه چیز دوباره آغاز می‌گردد.