در سال ۱۹۱۶، اینشتین، چند ماه بعد از فرمولبندی نهایی نسبیت عام، امواج گرانشی را فرموله کرد. او معادلات خود را به امواج خطی که توسط اجرامی با خودگرانی جزئی که در فضازمان تخت و تهی از ماده یا انرژی پخش می شوند، محدود کرد. اینشتین نمی توانست نظریه نسبیت را منتشر کند و به پیامدهای آن توجه نکند. یکی از این پیامدها امواج گرانشی بود.