ابرنو اخترفوق نورانی ، مرگ  ستاره ای را در عصر ظهور کیهانی به تصویر میکشد

پیکان زرد رنگ در این تصویر با رنگ کاذب  محیط اطراف ابر نواختر بسیار درخشان DES15E2mlf  را مشخص کرده است.این تصویر در تاریخ 28 دسامبر 2015 توسط دوربین های فعال با انرژی تاریک (DECAM) و فیلتر های gri-band که بر روی تلسکوپ 4 متری بلانکو  نصب شده و زمانی که ابر نواختر به حداکثر نوردهی خود رسیده بود ثبت شده است.

مرگ ستاره ای عظیم در یک کهکشان دور افتاده حدود 10 میلیارد سال پیش ، ابرنواختری فوق نورانی را ایجاد کرده که ستاره شناسان می گویند یکی از دورترین ابرنواختر های حال حاضر کشف شده است. انفجاری نورانی ، که سه برابر از 100 میلیارد ستاره ی ما در کهکشان راه شیری درخشان تر است در حدود 5/3 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ (بیگ بنگ) در دوره ای که به نام "عصر ظهور کیهانی " شناخته شده است رخ داد؛ هنگامی که میزان تشکیل ستاره در جهان به اوج خود رسید.

ابرنواخترفوق نورانی 10 یا 100 برابر درخشان تر از یک ابرنواختر نورانی است که در اثر فروپاشی ستاره ای عظیم به وجود آمده است. اما ستاره شناسان هنوز  در نیافتند که دقیقا کدام گونه از ستارگان قابلیت درخشش به این شدت را دارند و یا چه فرآیند های فیزیکی در این بین اتفاق می افتد .

ابرنواختر DES15E2mlf ،ابرنواختری غیر معمول و غیر عادی است که حتی در میان تعداد کمی از ابرنواختر های فوق نورانی به سختی توسط ستاره شناسان تشخیص داده شده است. این ابرنواختر در ابتدا و درتاریخ نوامبر 2015 توسط بررسی هایی با استفاده از انرژی تاریک (DES)  و به وسیله تلسکوپ 4 متری بلانکو در مرکز امریکایی cerro Tololo  واقع در شیلی مشاهده شده است.درپی مشاهدات انجام شده ، اندازه گیری فاصله و بدست آوردن طیف های دقیق از این ابرنواختر با استفاده از طیف سنج چند منظوره ی Gemini  و به وسیله تلسکوپ جنوبی 8 متری Gemini  انجام شد.

این تحقیقات توسط ستاره شناسان UC  سانتا کروز ، ین چن پان و رایان فولی ، به عنوان یک تیم بین المللی با همکاری DES صورت گرفته است.محققان یافته های خود را به صورت یک مقاله در ماه نامه ی انجمن رسمی نجوم منتشر کردند.

مشاهدات جدید ممکن است سرنخ هایی درمورد ماهیت و طبیعت ستارگان و کهکشان ها در طول فرآیند شکل گیری شان در دسترس قرار دهد.ابرنواخترهای فوق نورانی در تکامل کهکشان ها سهیم هستند زیرا به هنگام انفجار ،غنی از گاز های بین ستاره ای هستند که ستاره های جدید را با استفاده از عناصر سنگین تر از هلیوم (که ستاره شناسان آنها را " فلزات (metals)" می نامند ) تشکیل می دهند.

پروفسور فولی،پروفسور ستاره شناس و اخترفیزیکدان در UC سانتا کروز : " مهم این است که بدانیم که ستارگان عظیمی در آن زمان منفجر شدند." وی افزود : " در واقع میزان نسبی ابرنواخترهای فوق نورانی بزرگ به ابرنوخترهای طبیعی  چیزی است که به دنبال آن هستیم ، اما انجام این مقایسه هنوز امکان پذیر نیست زیرا ابر نواخترهای طبیعی در این فاصله بسیار سخت قابل مشاهده هستند.  بنابراین نمیدانیم که آیا این ابرنواختر غیرمعمول در مورد اتفاقات 10 میلیارد سال پیش اطلاعاتی به ما میدهد یا نه. "

تحقیقات قبلی در مورد ابرنواختر فوق نورانی نشان میدهد که آنها معمولا در کهکشان های کم جرم یا کوتوله زندگی می کنند و تمایل بیشتری به  ماده یا فلزات نسبت به کهکشان های عظیم دارند. با این حال کهکشان میزبان DES15E2mlf یک کهکشان نسبتا گسترده و عادی است.

دکتر پن ، پروفسور و محقق در UC سانتا کروز و نویسنده اولین مقاله در مورد ابرنواختر ها در ماهنامه :

" نظریه مورد بررسی این است که محیط کم فلز (low-metal) در تشکیل ابرنواختر های فوق نورانی بسیار مورد اهمیت است و به همین دلیل است که این امر در کهشان هایی با جرم کمتر اتفاق می افتد اما DES15E2mlf  در کهکشان نسبتا گسترده ای در مقایسه با کهکشان های معمولی برای ابرنواختر فوق نورانی است. "

پروفسور فولی بیان کردند ستارگانی که از مقدار کمتری عناصر سنگین تشکیل شده اند هنگامی که می میرند کسر بزرگتری از جرم  خود را حفظ می کنند ؛ شاید هنگامی که  ستاره سوخت خود را تخلیه میکند و فرو می ریزد دلیل یک انفجار بزرگ باشند .

فولی افزود : " ما تاثیرات فلزی بر روی زندگی یک ستاره و اینکه چگونه باعث مرگش میشود را میدانیم  ، بنابراین  بیشتر تمرکز ما بر روی یافتن ابرنواختر فوق نورانی در یک کهکشان بزرگتر است. اما هنگامی که  به عقب نگاه میکنیم ، این کهکشان ممکن است زمان کمتری برای تولید فلزات داشته باشد  که در این صورت در تاریخ جهان حتی کهکشان هایی با حجم بالا ، امکان دارد محتوای فلزی کافی برای ایجاد این ستاره ی فوق العاده را داشته باشند ، همانطور که کهکشان راه شیری احتمالا این شرایط را داشته است و توسط انفجار های عطیمو زیاد به وجود آمده است. "

دکتر مت اسمیت ، پروفسور و محقق دانشگاه Southampton : " اگر چه بسیاری از مسائل (حل نشده) باقی می مانند ، اما توانایی مشاهده این ابرنواخترهای غیر معمل در فاصله هایی این چنین زیاد ، اطلاعات ارزشمندی را در مورد ستاره های پرجمعیت و دوره مهمی در مطالعه تکامل کهکشان ها را فراهم میکند." نظریه انرژی تاریک برخی از ابرنواخترهای فوق العاده ای را کشف کرده است وهمچنین مشاهده انفجار های دور افتاده کیهانی بیان میدارد که چگونه ستاره ها در طول قوی ترین دوره برای تشکیل شدن دچار انفجار شده اند.