ما در کجا قرار داریم؟ منظومه شمسی چیست؟ سیارات دیگر به چه صورت هستند؟ زمین و هشت سیاره ی دیگر همراه اقمار و سیارک ها به دور ستاره ای از جنس هلیوم و هیدروژن می گردند و قسمتی از کهکشان راه شیری را تشکیل می دهند. منظومه شمسی را می تونیم به پنج بخش تقسیم کنیم:« خورشید، سیارات سنگی (زمین مانند)، کمربند سیارکی، سیارات گازی(مشتری مانند) و کمربند کویپر »
سیاهچاله چیست و چگونه بوجود می آید؟ اولین بار چه کسی درباره سیاهچاله صحبت کرد؟ افق رویداد چیست؟ در سیاهچاله چه اتفاقی می افتد؟
زندگی یک ستاره مراحل متفاوتی دارد.
تولد، حیات و تولید نور و گرما با واکنش های هسته ای، مرگ ستاره (کوتوله سفید، ستاره نوترونی، نواختر و ابر نواختر، سیاهچاله)
در ادامه لینک تمام مطالبی که مربوط به ستاره ها است قرار دارد.
در ماه‌گرفتگی یا خُسوف زمین در حرکت مداری خود به دور خورشید سایه‌اش را، که در فضا در سمتی مخالف خورشید ممتد است، به دنبال می‌کشد.
یکی از پدیده های زیبای نجوم، خورشید گرفتگی یا کسوف است.
سیارک ها، سنگ ها فضایی بزرگ و در حال چرخش به دور خورشید هستند.
پلوتو، که تا سال 2006 لقب نهمین سیاره ی منظومه ی شسمسی را بدنبال خود می کشید، تنها به اندازه ی قمر زمین می باشد.
هشتمین سیاره ی منظومه ی شمسی با مداری از جنس سنگ مس.
سیاره ی اورانوس هفتمین سیاره ی منظومه ی شمسی می باشد با جوی پوشیده شده از گاز هیدروژن، هلیوم، متان و نیتروژن.
سیاره ی مشتری تقریبن یک هزارم جرم خورشید را دارد و از 86درصد گاز هیدروژن 14درصد گاز هلیوم تشکیل شده است.
خلاصه سیاره ای که نام خود را از خدای جنگ رم گرفته است. سیاره ای که کلید آینده و گذشته ی ما در دست اوست.
سیاره ی زهره شش امین سیاره ی از نظر بزرگی در منظومه شمسی است.
عطارد با 58 میلیون کیلومتر فاصله از خورشید؛ نزدیک ترین سیاره به خورشید محسوب می شود.
سیاره ی زحل (کیوان) ششمین سیاره ی منظومه ی شمسی می باشد. این سیاره به حلقه های زیبایش معروف است.
تا ابتدای قرن هفتم اختر شناسان در رصد هایشان از اسطرلاب ،زاویه سنج های ساده و ابزارهای ابتدایی بهره می بردند ، اما در سال 1609م برای نخستین بار گالیله از تلسکوپ شکستی برای رصد های نجومی استفاده کرد .
خورشید، ستاره ای هیدروژنی و زرد رنگ است که حدود 5 میلیار سال پیش، بعد از انفجار ستاره ای بسیار بزرگ بوجود آمد.
جزئیات چگونگی انفجار یک ستاره ی عظیم موضوعی ست که یکی از سوالات بزرگ اخترفیزیک باقی مانده است.
این کهکشان متوسط مارپیچ در فاصله ی 22 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد
3C 397 یا G41.10.3 باقی مانده ای از ابرنواخترهای کهکشانی ست که شکلی غیر عادی و جعبه ای مانند دارد
تابش این نور و بادهای سرد و ابرهای عظیم گازی خبر از فرم گیری نسل جدیدی از ستاره ها را می دهند