کهکشان ها، قلمره ستارگان

[size=medium][font=Arial]کهکشان ها از لحاظ شکل و اندازه متنوع اند. هر نقطه نورانی که در تصویر مقابل دیده می شود یک کهکشان است. شاید کهکشان های این تصویر بیشتر از تعداد ستارگان کهکشان خودمان باشد. هر یک از این کهکشان ها شامل میلیون ها ستاره است. در این منظره کهکشان ها را می توان در چند دسته معدود طبقه بندی کرد. این دسته بندی نشان دهنده یکنواختی آنها در کل کیهان را نشان می دهد. دسته بندی کهکشان ها به شرح زیر است:
کهکشانهای بیضوی
این کهکشانها به شکل بیضی هستند و شکل یکنواخت آنها , نشانه ی پیری و آرامش آنهاست. شکل گیری ستارگان در این کهکشان ها حدود 10 میلیارد سال است که متوقف شده. تمام کهکشانهای بیضوی به علت پیر بودن ستارگان قرمز رنگ هستند. درون این کهکشانها مواد بین ستار ه ای مانند گاز و غبار بسیار کم است.
کهکشان های بیضوی بنابر خروج از مرکز شکلشان به گروه های فرعی تقسیم می شوند. یک کهکشان کروی با خروج از مرکز صفر به صورت E0 و کهکشان هایی که به ترتیب خروج از مرکز بیشتری دارند، به صورت E1،E2،...و E7 نشان داده می شوند.
گروه رفعی کهکشان های بیضوی منظومه کوتوله است، که نمونه های بسیاری از آن در فاصله یک میلیارد سال نوری از کهکشان راه شیری یافت می شود. آنها طبیعتا کم نور هستند و از مجموعه ستارگان متفرق پرشده اند.
کهکشان های مارپیچی
کهکشان‌های مارپیچی دارای بازوهایی هستند که شکلی مارپیچی در پیرامون بر آمدگی میانه‌ای یا هسته، قرصی ایجاد می‌کنند که چرخش هسته با چرخش بازوهای آن همراه می‌شود. جوان‌ترین ستاره‌های کهکشان‌های مارپیچی در بازوهای کم تراکم یافت می‌شوند و ستاره‌های کهن بیش تر در هسته فشرده جای دارند. کهن‌ترین ستاره‌ها در هاله‌های کروی پراکنده جای دارند و پیرامون قرص کهکشانی را فرا گرفته‌اند. این بازوها همچنین دارای غبار و گاز فراوانی هستند که منجر به ساخته شدن ستاره‌های تازه می‌شود.
کهکشان های مارپیچی خود به گروه های دیگری تقسیم می شوند:
آنها که دارای هسته روشن بسیار بزرگ و بازو های پیچ خورده تنگ هم دارند، کهکشان های مارپیچی نوع Sa نامیده می شوند. کهکشانها ماپیچی که روشنایی آن بین هسته و قرص اش به طور یکنواخت تری توزیع شده است، به عنوان نوع Sb طبقه بندی می شوند. طبقه سوم، نوع Sc اس که هسته بسیار کوچک تر و بازوهای روشن و گشوده دارد. در واقع بیشتر نور این کهکشان ها در بازو های آن متمرکز است.
کهکشانهای مارپیچ میله ای
این نوع کهکشان شکل میله ای در نواحی مرکزی خود دارند,ساختار هسته ی آنها دراز ونسبتا باریک است و در هسته ی مرکزی میله ای نورانی قرار دارد. معمولا بازوها از دو سر این میله شکل می گیرد. علت پدید آمدن این میله ها هنوز معمای بزرگی ست.
برخی ستاره شناسان بر این باورند که کهکشان راه شیری نیز یک کهکشان مارپیچی میله‌ای است. شکل کهکشان‌های مارپیچی و کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای از کهکشان‌های با برآمدگیهای میانه‌ای بزرگ با بازوهای نه چندان به هم پیوسته تا کهکشاهای با برآمدگی‌های مرکزی کوچک و بازوهای آزاد متغیر است. اگر چه کهکشان‌های مارپیچی و مارپیچی میله‌ای پیش از این به عنوان دو گونه کهکشان جدا دسته بندی می‌شدند، ولی امروزه ستاره شناسان آنها را همانند می‌دانند.
کهکشان های نامنظم
کهکشان‌های ناهمگون یا بی قائده هیچ شکل یا ساختار سامان‌مندی ندارند. جرم این کهکشان ها از کهکشان های دیگر بیشتر است. بیشتر ستاره‌های موجود در آنها دارای طول عمر کم و درخشان هستند. با وجود اینکه بسیاری از کهکشان‌های ناهمگون در بر گیرنده نواحی تابان گازی هستند که ستاره‌ها در آنها ساخته می‌شوند، بیشتر گاز میان ستاره ای کهکشان‌ها بایستی فشرده شوند تا ستاره‌های تازه‌ای بسازند. نزدیک به پنج درصد از هزار کهکشان درخشان را کهکشان‌های ناهمگون تشکیل می‌دهند. این در حالی است که یک چهارم کهکشان‌های شناخته شده نیز کهکشان‌های ناهمگون هستند.
این کهکشان ها شامل دو نوع فرعی اند: کهکشان های نامنظم I که نمونه آن ابر ماژولانی بزرگ است و کهکشان های نا منظم II که شبیه NGC6822 است.
[/font][/size]