خلاصه زندگی ستاره ها
- زمان : ۱۳۹۲/۴/۲۰، ۲۲:۴۰
- نمایش : ۳٬۱۶۰ دفعه
- موضوع : مبانی نجوم
اگر در قسمت آموزش سایت جست و جو کنید، می توانید پنج مطلب درباره ستاره ها را بخوانید.
این مطالب کامل هستند. اما در این مطلب خلاصه ای از زندگی ستاره ها را نوشته شده است.
هر آنچه از مراحل زندگی ستاره ها می دانیم را به طور خلاصه در این مطلب خواهید خواند.
این مطالب کامل هستند. اما در این مطلب خلاصه ای از زندگی ستاره ها را نوشته شده است.
هر آنچه از مراحل زندگی ستاره ها می دانیم را به طور خلاصه در این مطلب خواهید خواند.
ستاره ها بر اثر تراکم ابر گازی داغ و گرد و غبار تشکیل می شوند. هنگامی که ابر گازی به اندازه کافی بر اثر نیروی گرانش متراکم می شود، همجوشی هسته ای (تبدیل اتم های هیدروژن به اتم های هلیم) آغاز می شود. این فرایند انرژی زیادی تولید می کند. این انرژی زیاد و رو به بیرون، که به صورت نور و گرما منشر می شود، در مقابل نیروی گرانش مقاومت می کندو به این ترتیب ستاره به حالت پایدار می رسد. برای متراکم شدن ابر احتمالا نیاز به یک عامل خارجی است. محتمل ترین توضیح می تواند وجود امواج ضربه ای در کیهان باشد که باعث بوجود آمدن آشفتگی می شود. مانند آشفتگی بوجود آمده بر اثر امواج حاصل از شکستن دیوار صوتی توسط هواپیماها. ([url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=70]تولد ستاره[/url])
پس از شکل گیری ستاره ای مانند خورشید (ستاره هایی با جرم کمتر از 1/44 برابر خورشید) بر اثر تراکم مداوم آن، اتم ها وارد واکنش می شوند. دو اتم هیدروژن با هم واکنش می دهد تا اتم هلیوم حاصل شود. این فرایند انرژی زیادی رو به بیرون بوجود می آورد که با نیروی گرانش (که باعث تراکم ستاره شده بود) مقابله می کند. ستاره سال ها با این تعادل زندگی می کند. تا آنکه هیدروژن که سوخت اصلی ستاره بود پایان یابد. ستاره لایه بیرونی خود را منفجر می کند. از آن پس ستاره دوباره شروع به انقباض می کند تا زمانی که واکش دیگری با تبدیل هلیوم به کربن آغاز می شود. در این زمان ستاره تبدیل به [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=71]کوتوله سفید[/url] شده است. کوتوله سفید ستاره ای مرده است به قطر زمین و پگالی فوق العاده بالا. یک قاشق چایی خوری از یک کوتوله سفید معادل یک تن است.
البته کوتوله سفید باز هم آخر خط نیست. پس از پایان هلیوم، کوتوله سفید منفجر می شود. این یک [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=74]نواختر [/url]است. نواختران پایدار نیستند.
تا اینجا از ستاره هایی مانند خورشید گفتیم.
اما اگر ستاره ای بیش از 1/44 برابر خورشید جرم داشته باشد، فرایند هسته تبدیل هیدروژن به هلیوم اتفاق نمی افتد. به جای این فرایند، چرخه ای از تبدیل هیدروژن به کربن اتفاق می افتد. البته باز هم هیدروژن تمام خواهد شد. این بار پس از پایان هیدروژن ستاره باز هم متراکم می شود و تا اینکه فرایند تبدیل کربن به عناصر سنگنی مانند آهن آغاز شود. چنین ستاره ای، یک ستاره ی نوترونی است. چگالی [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=72]ستاره نوتروتی[/url] حتی از کوتوله سفید بیشتر است. در ستاره نوترونی بر اثر فشردگی، الکترون و پروتون ها به نوترون تبدیل شده اند. البته در اینجا باید به پدیده ای به نام [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=74]ابر نواختر[/url] اشاره کنیم. ابر نواختران در واقع از انفجار بخش بیرونی چنین ستاره مرده ای بوجود می آید. ابرنواختر می تواند مکانی برای شکل گیری ستاره های جدید باشد.
تا اینجا راجع بع دو دسته از ستاره ها سخن گفتیم.
حال به ستاره های بسیار سنگینی می رسیم که احتمالا بیش 8 برابر خورشید جرم دارند. در چنین ستاره هایی چرخه آلفا جریان دارد. ستاره ای با این وزن، پس از مرگ، آنچنان در خود فرو می ریزد که در فضایی با طول و عرض و ارتفاع صفر قرار می گیرد. این پدیده جدید [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=83]سیاهچاله[/url] است. حتی نور هم نمی تواند از افق یه سیاهچاله فرار کند.
پس از شکل گیری ستاره ای مانند خورشید (ستاره هایی با جرم کمتر از 1/44 برابر خورشید) بر اثر تراکم مداوم آن، اتم ها وارد واکنش می شوند. دو اتم هیدروژن با هم واکنش می دهد تا اتم هلیوم حاصل شود. این فرایند انرژی زیادی رو به بیرون بوجود می آورد که با نیروی گرانش (که باعث تراکم ستاره شده بود) مقابله می کند. ستاره سال ها با این تعادل زندگی می کند. تا آنکه هیدروژن که سوخت اصلی ستاره بود پایان یابد. ستاره لایه بیرونی خود را منفجر می کند. از آن پس ستاره دوباره شروع به انقباض می کند تا زمانی که واکش دیگری با تبدیل هلیوم به کربن آغاز می شود. در این زمان ستاره تبدیل به [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=71]کوتوله سفید[/url] شده است. کوتوله سفید ستاره ای مرده است به قطر زمین و پگالی فوق العاده بالا. یک قاشق چایی خوری از یک کوتوله سفید معادل یک تن است.
البته کوتوله سفید باز هم آخر خط نیست. پس از پایان هلیوم، کوتوله سفید منفجر می شود. این یک [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=74]نواختر [/url]است. نواختران پایدار نیستند.
تا اینجا از ستاره هایی مانند خورشید گفتیم.
اما اگر ستاره ای بیش از 1/44 برابر خورشید جرم داشته باشد، فرایند هسته تبدیل هیدروژن به هلیوم اتفاق نمی افتد. به جای این فرایند، چرخه ای از تبدیل هیدروژن به کربن اتفاق می افتد. البته باز هم هیدروژن تمام خواهد شد. این بار پس از پایان هیدروژن ستاره باز هم متراکم می شود و تا اینکه فرایند تبدیل کربن به عناصر سنگنی مانند آهن آغاز شود. چنین ستاره ای، یک ستاره ی نوترونی است. چگالی [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=72]ستاره نوتروتی[/url] حتی از کوتوله سفید بیشتر است. در ستاره نوترونی بر اثر فشردگی، الکترون و پروتون ها به نوترون تبدیل شده اند. البته در اینجا باید به پدیده ای به نام [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=74]ابر نواختر[/url] اشاره کنیم. ابر نواختران در واقع از انفجار بخش بیرونی چنین ستاره مرده ای بوجود می آید. ابرنواختر می تواند مکانی برای شکل گیری ستاره های جدید باشد.
تا اینجا راجع بع دو دسته از ستاره ها سخن گفتیم.
حال به ستاره های بسیار سنگینی می رسیم که احتمالا بیش 8 برابر خورشید جرم دارند. در چنین ستاره هایی چرخه آلفا جریان دارد. ستاره ای با این وزن، پس از مرگ، آنچنان در خود فرو می ریزد که در فضایی با طول و عرض و ارتفاع صفر قرار می گیرد. این پدیده جدید [url=http://www.cafeastro.net/modules/news/article.php?storyid=83]سیاهچاله[/url] است. حتی نور هم نمی تواند از افق یه سیاهچاله فرار کند.
همه نظرها (۰)