افق های نو، به سوی سیاره کوتوله پلوتو و قمر شارون

پنج دهه از پرواز ها به سمت سیارات می گزرد. در دهه 1960 هدف اول سیارات زهره و مریخ بودند؛ سپس در 1970 عطارد، مشتری و زحل و در 1980 اورانوس و نپتون مقصد های بعدی بودند.

برای سال ها رسیدن به منطقه سوم منطومه شمسی (بعد از سیارات خاکی و سیارات گازی) اولویت اول علم فضا بود. در اوایل 2000 آکادمی ملی علوم اولویت ماموریت سیاره ای در دهه آینده را رسیدن به کمربند کوییپر، به ویژه پلوتو و بزرگترین قمر آن شارون، اعلام کرد.

افق های نو، فضاپیمایی سبک و جمع و جور با مجموعه ای از پیشرفته ترین دوربین های دیجیتال و تجهیزات طیف سنجی ، اولین فضاپیمایی خواهد بود که به نزدیکی پلوتو و شارون می رسد.

آلن استرن (Alan Stern) ، محقق اصلی افق های نو می گوید: «این یک اکتشاف ویژه است و همه نگاه ها به یک سیاره و قمرش خواهد بود. افق های نو به سمت پلوتو یعنی بزرگترین و نورانی ترین سیاره کوتوله کمربند کویپر حرکت می کند. این برخورد در قرن 21 تبدیل به یک اکتشاف فضایی بزرگ و بی نظیر پس از ماموریت ویجر در 1980 خواهد بود.»

پروژه افق های نو از سال 2001 آغاز شد و این فضاپیما 19 ژانویه سال 2006 به فضا پرتاب شد. افق های نو مستقیما از گرانش زمین خارج شد وسرعت آن به بیش از سرعت گریز 11.2 کیلومتر بر ثانیه رسید. با رسیدن به سرعت 16.26 و خروج مستقیم از هوا کره زمین در همان ساعات ابتدایی، رکورد های جدیدی به نام افق های نو ثبت شد. 20 ژانویه فضاپیما از نزدیک ترین فاصله ماه عبور کرد و سپس در 13 ژوئن به طور اتفاقی به سیارک 132524 رسید. در 28 فوریه سال 2007 افق های نو از فاصله 2.3 میلیون کیلومتری سیاره مشتری گذر کرد و اطلاعات تازه ای از جو مشتری به زمین ارسال کرد. پس از آن افق های نو مسیر خود را به سمت سیاره کوتوله پلوتو ادامه داد. در طول این مسیر فضاپیما برای صرفه جوئی در انرژی وکاهش فرسایش دستگاه‌ها، سیستم‌های پردازنده خود را در حالت خواب زمستانی قرار داد. زمانی که افق‌های نو به نزدیکی‌های پلوتو برسد٬ سیگنال‌های رادیویی که این فضاپیما به زمین می‌فرستد و همچنین پیام‌های فرستاده شده از زمین برای افق‌های نو نزدیک به سه ساعت و نیم در راه خواهند بود تا به مقصد برسند.

پلوتو، یکی از بزرگترین اجرام در کمربند کوییپر، جوی از گاز نیتروژن، فصل های پیچیده ای، سطحی دوگانه از یخ و سنگ (احتمالا به صورت بندر و اقیانوس) و پنج قمر دارد. بزرگترین قمر آن، شارون نام دارد که امکان دارد جو و اقیانوس داشته باشد. دانشمندان بسیار علاقمند به مطالعه این قمر هستند. همچنین کوچکترین قمر پلوتو نیز هدف خوبی برای مطالعات علمی است. زمانی که در سال 2001 پروژه افق های نو آغاز شد، تنها یک قمر پلوتو یعنی شارون کشف شده بود و چهار قمر دیگر بعدا کشف شدند.
فضاپیمای افق های نو از هفت ابزار علمی شامل دوربین، طیف سنج و آشکار ساز های پلاسما و گرد و غبار تشکیل شده است. فضاپیما با کمک این ابزار از سطح پلوتو و شارون نقشه برداری می کند واطلاعات ترکیبات و دمای سطح آنها را به زمین ارسال خواهد کرد. به علاوه جو این دو را مورد مطالعه قرار می دهد و درباره کوچکترین قمر پلوتو تحقیق می کند. افق های نو به دنبال قمر های دیگر و حلقه های احتمالی این سیاره کوتوله خواهد گشت.
تصویر زیر عکسی از فضاپیمای افق های نو از پلوتو در 9 آپریل 2015 در فاصله 115 میلیون کیلومتر است. از این فاصله پلوتو و شارون همچنان به صورت نقاطی نورانی دیده می شدند.

هدف افق های نو به صورتی تعیین شده است که از فاصله 12500 کیلومتری پلوتو عبور میکند. رسیدن به این نقطه بسیار سخت و حیاتی است زیرا برای محاسبه آن باید محل افق های نو و پلوتو با استفاده از کامپیوتر ها بررسی و برنامه ریزی شود.

ماموریت افق های نو در 14 جولای به پایان نمی رسد و پس از آن در کمربند کوییپر حرکت خواهد کرد و با یکی از جزای آن ملاقات می کند. این فضاپیما برنامه ریزی شده است تا قبل از دور شدن با بالا ترین سرعت ممکن بیشترین تعداد عکس را به زمین ارسال کند. این مجموعه اطلاعات از چند روز قبل و بعد از گذر از کنار پلوتو نیز ارسال خواهد شد و در طول 16 ماه تمام اطلاعات جمع آوری شده به زمین می رسد.

منبع:
www.nasa.gov/mission_pages/newhorizons/main/index.html
www.astronomy.com/tags/pluto
www.en.wikipedia.org/wiki/New_Horizons