نقطه آبی کم رنگ

13 سال پس از پرتاب ویجر. زمانی که ویجر سیارات مشتری، زحل، اورانوس و نپتون گذرانده بود . البته این نقطه پایان کار ویجر نبود. اما اینجا جایی بود که عکسی خیره کننده گرفته شد.

در 14 فوریه سال 1990 ، درحالی که ویجر در فاصله 6 میلیارد کیلومتری قرار داشت، تیم تحقیقاتی تصمیم عجیبی گرفت. در این زمان به فضا پیما دستور داده شد تا از سیارات عکس تهیه کند. برای این کار ویجر باید به سمت عقب بر می گشت. این عکاسی می توانست دوربین ویجر را مقابل نور خورشید قرار دهد و باعث از بین رفتن آن شود. اما دانشمندان این خطر را قبول کردند. از 14 فوریه تا 6 ژوئن سال 1990 ویجر 60 فریم عکس از سیارات تهیه کرد. در میان این عکس ها عکسی بود که زمین در آن حضور داشت. عکسی که نقطه آبی کم رنگ نام گرفت.
 

از این فاصله دور این نقطه توجه خاصی را برنمی انگیزد. اما برای ما داستان فرق دارد. آن خانه ماست. آن ماییم. همه کسانی که دوستشان داریم، همه کسانی که می شناسیم، همه انسان هایی که تا به حال بودند در اینجا زندگی می کردند. مجموعه شادی ها، دردها، عشق ها، نفرت ها، هزاران دین، ایدئولوژی، آموزه های اقتصادی، شکارچی ها و شکارها، قهرمانان و ترسوها، سازنده ها و ویرانگران تمدن، شاه ها و رعیت ها، زوج های جوان عاشق، پدران و مادران، کودکان امیدوار، معلمان اخلاق، سیاستمداران فاسد، گناهکاران و پرهیزکاران، آنجا زندگی می کنند؛ روی آن ذره گرد و غبار؛ در مقابل پرتو نور خورشید.

زمین منزلگاه کوچکی در پهنه ی عظیم گیتی است.

به رودهای خونی فکر کنید که توسط تمام آن ژنرال ها و امپراتورهایی ریخته شده تا از برای جلال و شکوه بتوانند اندک زمانی ارباب قطعه ای از این نقطه باشند به بی رحمی های بی حد و حسابی فکر کنید که ساکنان گوشه ای از این نقطه از ساکنان به سختی قابل تمایز در گوشه ای دیگر متحمل شده اند. چقدر سوء تفاهم هایشان مکرر است. چه میزان برای کشتن هم حریص هستند. چه قدر نفرتشان عمیق است ژست گرفتن های ما، تصور خودستای ما این توهم که ما در جهان حق ویژه و جایگاه خاصی داریم؛ با این نقطه ی کمرنگ نور به چالش کشیده می شود.

سیاره ی ما، نقطه ای تنها در انبوه سیاهی کیهان است.

گردآورنده: مائده فرهوش
از فیلم نقطه آبی کم رنگ Carl Sagan