بر طبق مقالهای که در ژورنالAstrophysical چاپ شده است، این فرایند در جهان اولیه و در حین شکل گیری نخستین کهکشانها آغاز شده است. کهکشانهایی کهکشانهایی با توده گاز بسیار زیاد که اجداد بیضیشکل هستند.
در چنین کهکشانهایی به دلیل وجود گاز متراکم، ستارههایی بسیار سنگینتر از خورشید با سرعت زیاد شکلگرفته اند. هر چه ستارهای سنگینتر باشد، همجوشی هستهای در آن با سرعت بیشتری اتفاق میافتد و سوخت هسته آنها به سرعت تمام میشود. در این مرحله یک انفجار ابرنواختری اتفاق میشود و هسته ستاره دچار رمبش میگردد تا به یک سیاهچاله تبدیل شود. تراکم گاز در کهکشانهای اولیه باعث میشود که این سیاهچالهها به سمت مرکز کهکشان حرکت کنند و در نتیجه بذر یک سیاهچاله ابرپرجرم بوجود بیاید.
بذر این سیاهچالههای عظیم جرمی در حدود ۱۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ برابر خورشید داشتند و در زمان کوتاه ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون سال شکل گرفتهاند. این سیاهچالههای عظیم با بلعیدن گاز اطرافشان رشد کردهاند.
این نتیجهگیری تنها با ریاضیات اثبات شده است. اما ادغام سیاهچالههای اولیه موج گرانشی بوجود آورده است که دانشمندان امیدوارند بتوانند با استفاده از آشکارسازهای امروزی و آینده این امواج را رصد کنند و به این ترتیب نظریه شکلگیری بذر سیاهچالههای ابرپرجرم اثبات گردد.
همه نظرها (۰)