سحابی

  • زمان : ۱۳۹۵/۴/۲۹،‏ ۲۱:۱۷
  • نمایش : ۲٬۳۶۹ دفعه
  • موضوع : مبانی نجوم
هزاران سال قبل اختر شناسان مسلمان یک توده ی ابر کم نور را در صورت فلکی جبار (شکارچی) مشاهده کردند که بسیار جالب و به سه ستاره ی روشن کمربند جبار خیلی نزدیک بود. قرن ها بعد که تلسکوپ اختراع شد، اخترشناسان تعداد بیشتری از این توده های مه آلود را در آسمان مشاهده کردند و آنها را سحابی نامیده اند.

در قرن هفدهم و هجدهم، رصد کنندگان آسمان هر نور ضعیفی که در بین ستارگان دیده می شد سحابی می نامیدند. چارلز مسیه زمانی که قصد رصد دنباله دار ها را داشت، فهرستی از ۱۰۳ جرم غیر ستاره ای را تهیه کرد تا به رصد های او کمک کند. اگرچه بسیاری از اعضای فهرست مسیه سحابی های گازی موجود در راه شیری هستند( مانند باقیمانده ابرنواختر خرچنگ و سحابی جبار، به ترتیبM1 و M42 ) اما بقیه خوشه های ستاره ای می­باشند(برای مثال خوشه باز پروین M45 است و خوشه کروی بزرگ در هرکول M13 می باشد). اما ماهیت برخی از سحابی ها همچون M31 مشخص نبود. بعد ها مشخص شد برخی از این سحابی ها کهکشان ها هستند. فهرست دیگری از سحابی ها توسط "ویلیام هرشل" و پس از او پسرش ، "سرجان هرشل" گسترش یافت که نیمکره جنوبی را در بر میگرفت. بعدها "دروثر" فهرست عمومی جدید (NGC) را منتشر کرد که شامل 8000جسم بود. در سال های اخیر و با تلوسکوپ های بهتری که در دسترس است، ستاره شناسان در یافته اند که برخی از این سحابیها در واقع خوشه های ستاره ای یا کهکشان های دوردست موجود در فراسوی راه شیری هستند و در چنین مواردی، نام سحابی به غلط مورد استفاده قرار گرفته است.
 

سحابی ها را به سه دسته زیر تقسیم می کنند:
نشری (گسیلشی) ، بازتابی ، تاریک

سحابی های نشری (تصویر بالا نمونه ای از سحابی جبار و یک سحابی نشری است):
در سحابیهای نشری اتمهای موجود در ابرهای گازی توسط تابش ماوراءبنفش ناشی از ستاره یا ستارگان داغ یونیده شده وبدنبال این در نور مرئی تابش دوباره داشته و دیده می شوند. تابش دوباره به این شکل است که الکترونی که از اتم مادر جدا شده دوباره با آن ترکیب می شود. نور بیشتر سحابیهای نشری بصورت خطوط طیفی نشری می باشد .
هیدروژن ماده غالب سحابیها می باشد واز آنجاییکه یونیده شدن آن باعث مشاهده سحابی می شود به این سحابیها مناطق HII یا سحابی هیدروژن دوبار یونیده هم گفته می شود.
این سحابیها معمولا بعنوان مناطق تولید ستاره های جدید شناخته می شوند.

سحابی های تاریک:

سحابی سر اسب

سحابی تاریک یا سحابی جذبی ٬ابری از غبار وگازهای سرد است که تنها بدلیل اینکه مانع عبور نور اجرام مناطق پشتی خود مانند ستارگان یا سحابیهای روشن می شود دیده می شود.
سحابیهای تاریک هیچ تشعشعی از خود ندارند ، ولی ممکن است نورهای جذب شده را به شکل امواج رادیویی یا انرژی مادون قرمز باز بتابانند. شاید جرم سحابیهای تاریک چندین هزار بار از جرم خورشید بیشتر باشد. اگر یک سحابی به اندازه ی کافی جرم داشته باشد ، در نقطه ای از زمان موادش منفجر شده و تبدیل به ستاره می شود. شاید سحابی تاریک با ستارگان جوان گرم حرارت ببیند و به سحابی نشری درخشانی تبدیل شود.
اندازه این سحابی های تاریک از حدود یک دقیقه قوسی وتاحدودی کروی شکل بانام گلبولهای باک Bok که در مقابل سحابیهای نشری زمینه مشاهده می شوند شروع می شود تا اشکالی بزرگتر مانند سحابی کله اسبی ٬ ابرهای تاریک مانند گونی ذغال که با چشم غیر مسلح هم دیده می شود تا منطقه بسیار بزرگ رو(RHO) مارافسای که مساحت آن به هزار درجه مربع یا 2 درصد کل مساحت آسمان می رسد.

سحابی بازتابی:

سحابی خوشه پروین

سحابی بازتابی به ابر میان‌ستاره‌ای گفته می‌شود که نور ستاره یا ستارگان نزدیک خود را منعکس می‌کند. نور اگر به اندازه‌ای نباشد که بتواند اتم‌های سحابی را یونیزه کند و فقط از طریق پراکندگی بازتاب کند، سحابی بازتابی است اما در صورتی که بتواند یونیزه کند به آن سحابی نشری می‌گوند. پراکندگی معمولا باعث می‌شود که سحابی‌های بازتابی به رنگ آبی دیده شوند (نور خورشید نیز توسط جو زمین پراکنده می‌شود و به همین دلیل آسمان در روز آبی است)
نزدیک ۵۰۰ سحابی بازتابی تاکنون شناخته شده‌اند. معروف‌ترین آنها شامل سحابی موجود در خوشه پروین، سحابی سه‌تکه و آی‌سی ۲۱۱۸ هستند. همچنین این سحابی‌ها می‌توانند مکانی برای زایش ستارگان باشند.

همه نظرها (۰)

هیچ کس هنوز نظری ارسال نکرده