یک سحابی سیاره ای رنگارنگ

چنین ستاره ای در مرحله پایانی عمرش، پوسته خود را به بیرون پرتاب می کند و به شکل کوتوله سفید در مرکز باقی می ماند. خورشید ما ۵ میلیارد سال دیگر چنین سرنوشتی دارد.

کهکشان راه شیری مملو از این سحابی های سیاره ای است. دانشمندان در قرن هجدهم و نوزدهم این نام را انتخاب کردند، زیرا آنها با تلسکوپ های کوچک خود این اجرام را مانند سیاراتی فراتر از نپتون و اورانوس می دیدند. این سحابی سیاره ای با نام NGC 2440 شناخته می شود و کوتوله سفید مرکز آن با دمای سطحی ۲۰۰۰۰۰ سانتی گراد، یکی از داغ ترین کوتوله های سفید است. ساختار آشفته این سحابی نشان می دهد که ستاره مواد خود را به طور نامتقارن بیرون ریخته است.

سحابی NGC 2440 در فاصله ۴۰۰۰ سال نوری از ما و در صورت فلکی کشتی دم (در نیم کره جنوبی) قرار دارد.

مواد خارج شده از ستاره به عنوان سحابی، با توجه به عنصر رنگ های متفاوتی دارد. رنگ آبی نشان دهنده هلیوم، رنگ آبی-سبز نشان دهنده اکسیژن و رنگ قرمز نشان دهنده نیتروژن و هیدروژن است.