یک انفجار کهکشانی در تصویر هابل

این کهکشان که در سال ۱۸۳۵ توسط جان هرشل کشف شد، یکی از بزرگترین مثال ها برای کهکشان هایی با ستاره های انفجاری است؛ کهکشان هایی که تعداد ستاره های جدید در حال شکل گیری آن به طور غیر طبیعی بالا است.

این کهکشان در فاصله ۵۰ سال نوری از ما و در صورت فلکی تلمبه (پمپ هوا) قرار دارد. NGC 3125 کهکشانی شبیه به ابر بزرگ ماژلانی اما درخشان تر و پر انرژی تر از آن است. این کهکشان با قطر دهانه این کهکشان ۱۵۰۰۰ سال نوری نمایشی از انفجار ستاره سازی است که به صورت ستاره های داغ، جوان و آبی در نزدیک مرکز آن پراکنده شده است. بعضی از این توده های ستاره ای معروف هستند. یکی از معروف ترین خوشه های ستاره ای ولف-رایت NGC 3125-A1 در کهکشان NGC 3125 نام دارد.

حباب های پراکنده در اطراف لبه کهکشان برخلاف ظاهرشان ستاره نیستند، بلکه خوشه های ستاره ای هستند. خوشه های کروی در هاله کهکشان تجمع هزاران ستاره قدیمی است. آنها مانند ماهواره ها به دور مرکز کهکشانی می چرخند. برای مثال کهکشان راه شیری میزبان بیش از ۱۵۰ خوشه کروی است.

منبع: Astronomynoe.com